رابطه ی علّی باور خود کارآمدی معلم با عملکرد تحصیلی دانش آموزان با میانجی گری مدیریت کلاسی و رویکردهای تدریس در معلمان مقطع متوسطه ی شهر ازنا

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه علّی باور خود کارآمدی معلم با عملکرد تحصیلی دانش آموزان با میانجی گری مدیریت کلاسی و رویکردهای تدریس در معلمان مقطع متوسطه شهر ازنا بود. در این مطالعه علّی-همبستگی، تمام جامعه آماری که تعداد 300 نفر بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه خود کارآمدی معلم بافت کلاس و مدرسه (csc)، پرسشنامه نگرش و باورها در کنترل کلاس درس (abcc) و پرسشنامه رویکردهای تدریس (ati-r) بودند. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از روش تحلیل مسیر نرم افزار (amos-20) انجام گرفت. بر اساس نتایج این پژوهش، مدل پیشنهادی روابط علّی بین متغیرهای مذکور، از برازش قابل قبولی برخوردار بود. به طور کلی، در مدل پیشنهادی پژوهش، نتایج نشان دادند که باور خود کارآمدی معلم هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیر مستقیم از طریق مدیریت کلاسی و رویکرد تدریس دانش آموز-محور با عملکرد تحصیلی رابطه دارد. اما باور خود کارآمدی معلم از طریق رویکرد تدریس معلم-محور روی عملکرد تحصیلی معنی دار نبود. برازش بهتر از طریق حذف مسیرهای غیر معنی دار باور خود کارآمدی معلم به رویکرد تدریس معلم-محور و رویکرد تدریس معلم-محور به عملکرد تحصیلی حاصل شد.